Monday, September 16, 2013

The Business Moped Theory of New Product Rejection


So, you or your company invented something radical & new: congratulations! This has happened to me twice, once with PowerDNS and once with Fox-IT. Both times my products had unique features, and both struggled to gain market acceptance initially. Potential customers told us things that were wrong with our product, we’d fix them, and they’d come up with new reasons not to buy our stuff.

After a few iterations of this, I formed what I like to call “The Business Moped Theory of New Product Rejection”, and this theory has served me well (a moped is also known as a scooter or “brommer” in Dutch). In this post, I want to share the Business Moped idea, and how it spells bad news, but also what you can do with your new invention to make it sell better.

Commuting to the office

Back when I lived in Delft, parking my car was a big hassle, and more often than not I had to park it (semi-illegally) over a kilometer away from my home. If you live in a city center, this is quite common. Additionally, the office where I worked 10km away had 750 employees and 200 parking places, leading to similar drama there.

Now, I could go to work on my bicycle, but many of my colleagues lived too far away for that. But we had one guy who’d been commuting on a moped for 20 years now, and he was never late because of traffic and had no trouble parking either at home or at the office. Also, it was very cheap both in maintenance & fuel. He found a great solution, but nobody copied him.



And why not? Well, the honest reason is of course that it would look silly! You don’t go to your office in business clothes on a moped!


For evidence:

“Dork”

But when you ask people why they continue to spend an hour stuck in traffic and parking everyday, and not just copy the guy with the moped, they don’t come out and say “it would look silly”.

No, they’d say things like “the car keeps me dry in the rain”, “In winter it is too cold”, “a moped isn’t safe”. So, this set people thinking, as moped vendors had long been trying to crack the business market. So they addressed the concerns, starting with this attempt:


“Benelli Adiva”

With a roof, surely people will stop complaining about getting wet in the rain? Well, after 5 years of trying to sell the thing, Benelli gave up. I’ve never seen one in any case. But, the industry kept working on it, perhaps fixing the “rain” issue wasn’t enough?

Enter the BMW C1, which had everything:
  • BMW: A cool business brand
  • Roof
  • Safety harness, no need to wear a helmet
  • Heated seats!
  • Heated steering handles!
  • Storage for (rain) clothes

They even sold it to racing teams, police forces and other promotionally interesting customers:



So now that all customer issues were addressed, it should sell well right? Think again, they sold hundreds!

But, this is BMW we are talking about, they had the resources to fix whatever complaints were left & up the marketing even further. So, they also offered:



  • Anti-lock brakes
  • “Executive leather seats”
  • A navigation system
  • Powerful audio, with automatic sound volume adjustment to speed
  • An immobilizer system to prevent theft
  • A sunroof!
  • Glove box with power socket


“Executive edition”

So, now that every *possible* customer complaint was fixed, sales surely took off? Thousands were sold! And after 5 years of trying real hard, even mighty BMW had to give up.

As a last salvo, Italian Piaggio came up with this marvel, for the people who complained that they didn’t want a “bike that could fall over”:

Also, not ever

Why didn’t it work?

People want to buy what they’ve been used to buying. They don’t want to be too different. You can get away with selling something that is vastly more powerful than customers were used to, but still is fundamentally the same thing - as long as buyers trust your company. But even trust in BMW was not enough to convince people that the moped was suitable for taking to the office, no matter how hard they tried to get their scooter to emulate the features of a car. When people secretly want a car, they don’t buy a scooter!

When as an innovative company you are trying to do something that is too different, that is not what you’ll hear from your customers (they might say it, but hearing it is something else). No, you’ll hear specific complaints that you can address. The pitfall is that even when you solve those complaints, they’ll come up with new ones. 

If you are trying to sell something that is too different, fixing the superficial issues is not going to save you - even though your potential customers assure you it will. They are just dishing up excuses. They want something “normal”.

Not being too different from something they DO know

I formed this theory a few years ago, and lately something interesting has happened. While it proved to be impossible to convince people to get a weird looking moped for commuting to the office.. it was entirely possible to electrify the venerable bicycle, and keep it looking “normal”:



Note the discreet battery pack in the rear

And this is now taking off in a big way, without any excuses about getting wet etc. The issue was never with getting wet in the rain (they still had their cars as backups, right?). The issue was not wanting something too different from what everybody else had! And an e-bike is sufficiently close to a bike that droves are now using one.

So summarizing - be careful not to follow BMW in blowing a billion Marks on satisfying customers that aren’t telling you the real reason they don’t want your stuff.

Instead, find people that DO have an open mind, or try being close enough to what your customers already know, while still delivering superior value. Another solution is to wait it out until sufficient people start agreeing that what you offer is just better. Might take longer than you have though!

Good luck!

PS: I’ve also been told that the BMW C1 was a pretty crappy bike. That never helps!

Thursday, September 5, 2013

Boekbespreking: Doe eens normaal man (in 7 stappen naar een betere politiek)

"Doe eens normaal man (in 7 stappen naar een betere politiek)" van Kustaw Bessems en Dirk Jacob Nieuwboer

Laat ik beginnen met zeggen dat ik vind dat dit boek in 250-voud over het Binnenhof verspreid zou moeten worden, een exemplaar voor ieder kamerlid, minister en staatssecretaris. (Update: Dirk Jacob meldt dat alle 150 Tweede Kamerleden een exemplaar gekregen hebben!) Tevens zou nog een flinke oplage neergelegd kunnen worden in de diverse kamerrestaurants & toiletgelegenheden, voor het geval iemand het gemist had.

Van de achterflap "Hoe komt het dat politici zo gek praten? Waarom vinden ze het zo moeilijk sorry te zeggen? Mogen ze trots zijn op een compromis?". En dat raakt me. Ik kom uit een politiek nest, je kon in het verleden meerdere malen stemmen op mijn vader, mijn moeder en zelfs oma, voor provinciale staten, gemeenteraad en we hebben zelfs tweemaal een gedeputeerde gehad. 

Als kind stonden mijn broer en ik vooraan met prinsjesdag in het gebouw van de tweede kamer, omringd door de kinderen van kamerleden & andere kamermedewerkers. Dolle pret. Mijn moeder zette haar kooktalent (naast haar beleidsmatige werk!) maar al te graag in voor politieke doelen, wat resulteerde in dinertafels vol politici. Van huis uit was de politiek ons dierbaar, en iets van heel dichtbij. 

En daarom doen de afgelopen decennia mij zo'n pijn. Een politicus breekt een verkiezingsbelofte schofterig, en staat slechts uren later uit te leggen dat hij zo blij is met het resultaat. Er zijn grote fouten gemaakt en er volgt een excuus dat je van een peuter niet zou accepteren ("als ik mensen gekwetst zou hebben betreur ik dat"). Maar ook, een politicus presenteert een visie en krijgt kritiek dat ie geen concreet plan heeft, een andere politicus presenteert een concreet plan en wordt verweten geen visie te hebben. Het is ook nooit goed!

In "Doe eens normaal man" leggen Bessems en Nieuwboer (beide journalisten) uit hoe dat nou zo gekomen is, en uniek, ze bieden ook suggesties hoe het op te lossen. 

Het eerste hoofdstuk begint gelijk heel sterk, en ik denk eigenlijk dat dit als wortel van het boek zelfs nog wat onderbelicht blijft. Een politicus moet weten waarom hij of zij de politiek in ging. Als ie eenmaal aangekomen is in Den Haag moet ie het niet vergeten, en hij moet het ook duidelijk uit blijven spreken. Bij afwijking van de idealen mag je dat best zeggen. Met pakkende voorbeelden over Wouter Bos, Job Cohen, Diederik Samsom en Jeanine Hennis maken de schrijvers duidelijk hoe het (niet) moet.

Persoonlijk denk ik dat als je als politicus geen helder antwoord hebt (en durft te geven) op de vraag waarom je nou de politiek in wilde je net zo goed gelijk kunt stoppen. Dit is echt de wortel van het verhaal, wat overigens uitgaat van politici die oprecht hun best willen doen.

Het volgende hoofdstuk beschrijft het vermaledijde "draaien". Normale mensen veranderen, gegeven veranderende inzichten of omstandigheden, van mening. Bij politici heet dit gelijk "draaien" en is dat "niet eerlijk". Wederom met voorbeelden leggen de auteurs uit hoe je fatsoenlijk moet en kunt draaien, en dat als je het uitlegt je publiek dat ook zal begrijpen. Zo dom zijn die stemmers niet namelijk.

Volgende hoofdstukken geven gelijksoortige inzichten in het sluiten van compromissen (wees eerlijk dat het jouw keuze niet was, leg het niet zo uit alsof je toch gewonnen had), excuses aanbieden (oprecht en zeg wat je geleerd hebt), "geen commentaar geven"  (leg uit waarom je niks zegt, ontken niet dat je niks zegt!) en hoe normaal te blijven praten.

De rode draad in dit verhaal is dat als je een helder en eerlijk verhaal hebt, en je niet poogt te verstoppen achter Haags gekonkel of slimpraterij, je electoraat dat zal waarderen. En wat hoop ik dat dat waar is! Bessems en Nieuwboer zijn beide goede verstaanders en denken na over wat ze horen en lezen. Hun inzichten (ook buiten dit boek) bewijzen dat. 

En het doet hun pijn hoe politici vol met wijsheden als "in een vlek moet je niet wrijven" en "stilzitten als je geschoren wordt" steeds vreemder praten en schijnbaar nooit meer met minder dan absoluut succes uit een vergadering komen, en zeker nooit ongelijk hebben gekregen!

Ik ben er echter niet zeker van of de door de auteurs aanbevolen duidelijkheid (en ze geven vele goede voorbeelden die op mij erg overtuigend overkomen) ook aansluiting zal vinden bij het publiek en met name de media.

Het siert de auteurs dan ook dat ze zelf ook nog een afsluitend hoofdstuk 'media' opgenomen hebben, over hoe journalisten zelf bijgedragen hebben aan de vervreemding van politici. Met prachtige voorbeelden laten ze zien dat "het ook nooit goed is". De media zullen nieuwe duidelijkheid niet moeten gebruiken als excuus gehakt te maken van de helder pratende politicus!

Tussen de concrete hoofdstukken bovenstaand genoemd zitten prachtige epistels over het wisselen van zwakke ministers, vijf nieuwe "droompartijen" (ik zou erop stemmen!), de gevaren van tot laat door vergaderen en de onzin van bezuinigen op de politiek zelf.

Afsluitend, zoals eerder gezegd zou ik het geweldig vinden als ieder aanstaand kamerlid bij de eerste vergadering een exemplaar van die boek zou aantreffen op zijn of haar zetel. Samen met "Je hebt het niet van mij" van Joris Luyendijk (wat een stuk cynischer is) zou dit boek tot de verplichte introductiecursus moeten behoren.

En ik hoop van harte dat de media en het publiek de resulterende helderheid en duidelijkheid niet zullen afstraffen, maar waarderen.